Het interview met Harry en Meghan heeft veel stof doen opwaaien. Maar de interviews met “ons Denies” ook! Wat een geweldige reacties zijn er geweest op de interviewreeks. Of het nu op Linkedin, Facebook, Insta, WordPress, Spotify of welk ander kanaal dan ook is geweest, jullie hebben Denise gevolgd en omarmd. We zijn toegekomen aan het laatste deel. In dit laatste deel vertelt onze eigen “prinses” hoe haar het werken in coronatijd is vergaan.
Weten we zelf allemaal nog hoe het begon? De eerste maatregelen, de eerste lockdown? Denise vertelt dat zij de Oloe Vera niet aangesleept kreeg vanwege het “kapot wassen van de handen”. Inmiddels is zij aan alle maatregelen gewend geraakt, in zoverre je daaraan gewend kunt raken natuurlijk, en heeft zij zijdezachte handjes. Het is nu routine geworden en daarmee is ook de angst voor het virus, die zij zeker in het begin ervaarde, minder geworden. De angst heeft plaatsgemaakt voor bewustheid en alertheid.
Vanwege haar werk als Verzorgende heeft zij in het Eduard Douwes Dekkerhuis van Evean alles van dichtbij, in de frontlinie, meegemaakt. Het besluit over de quarantaine van de bewoners, het verdriet van de bewoners en hun naasten, de eenzaamheid. “Het was continue schipperen tussen het verstand en het hart”, vertelt ze terwijl er tranen over haar wangen biggelen.
Maar hé! Denise is Denise niet om vooral de positieve dingen te benoemen waar zij mee te maken heeft gehad. De warme, liefdevolle en mooie initiatieven die er zijn geweest en gelukkig nog steeds zijn.
Zo ziet Denise dat de bewoners op de afdeling OBAT elkaar hebben gevonden en elkaar als familie zijn gaan zien. Saamhorigheid in plaats van individualiteit. De mensen zoeken elkaar op en hebben oprechte aandacht voor elkaar.
De KLM-ers. Denise stuitert helemaal als we komen te spreken over onze blauwe vrienden en vriendinnen. Niets is hen te veel om extra ondersteuning te geven. Of het nu gaat om het rondbrengen van maaltijden, het spelen van spelletjes met de bewoners of het maken van een praatje. Deze crea-Bea’s hebben met tekeningen en teksten zoals “we missen jullie” op de buitentegels de harten van de bewoners veroverd.
En wat te denken van alle geweldige initiatieven, zowel van binnen als van buiten. Denise krijgt er nog een brok van in haar keel. Zangers en zangeressen al dan niet uitgedofd in de meest geweldige creaties, steltlopers, bingomiddagen, Sinterklaas, Kerst, oud- en nieuw, borrelmiddagen, kaartjes van schoolkinderen maar ook volwassenen, het klappen, de spandoeken met teksten dat mensen trots zijn, de extra lekkernijen… teveel om op te noemen.
“Ik heb ook veel steun en waardering gekregen vanuit Evean”, vertelt Denise. “Hartverwarmende mailtjes, presentjes, opbeurende en motiverende berichten als je de computer opstart, maaltijden en frisdrank”. You name it! “Ik ben de hele periode ook goed van informatie voorzien en heb zeker ervaren dat Evean verantwoordelijkheid nam en nog steeds neemt natuurlijk”.
Denise en haar collega’s hebben ondanks alle maatregelen de schouders eronder gezet. Iedereen heeft zijn of haar steentje (of zeg maar “Grand Canyon”) voorgezet.
“Ik ben zo ontzettend trots op mijn collega’s en iedereen die geholpen heeft en nog steeds helpt. Hoe alles is gegaan. Het meest trots ben ik op de bewoners want deze lieverds draag ik in mijn hart”.
En dan is er zomaar een einde aan de interviewreeks. Inmiddels zit ik ook met een brok in mijn keel een traantje weg te pinken. Wat een mooi vak is het toch, wat een mooie collega’s heb ik binnen Evean en wat een mooi mens is Denise.
Met dank aan Denise, Verzorgende IG met hart en ziel voor de zorg, ik ben oprecht van jou gaan houden!
Ogenblikjes 