Kopje koffie

Toen ik ruim 7 jaar geleden op sollicitatiegesprek ging bij mijn huidige werkgever had ik een ongelooflijk fijne en gezellige ervaring.

Gewassen en gestreken, zouden “spap en smam” zeggen, strak in het pak en cv’tje en schrijfgerei in een nette tas ging ik blue en onzeker op gesprek. De dame met wie ik het gesprek had, die overigens ook nog steeds mijn collega is, stelde mij direct op mijn gemak. “Lust je een lekker kopje koffie?” vroeg zij. Een hele normale en simpele vraag natuurlijk. Maar het vervolg van het hele gesprek ging over koffie en gezelligheid. Na ruim een half uur was het gesprek afgelopen. “Vond jij het ook een fijn gesprek?” vroeg zij mij. Ik antwoordde oprecht en met een brede glimlach dat het een top gesprek was!

Ietwat verbouwereerd over wat ik nou net had meegemaakt zat ik enkele minuten later in mijn auto. Raampje open, muziekje aan wat op dat moment uitermate hip was, onderweg naar huis. Ik dacht na over het gesprek. Opleidingen, werkervaringen en positieve en negatieve kanten waren niet aan bod gekomen. Mijn mobiele telefoon galmt met een ander populair deuntje. Als ik aanneem hoor ik de vriendelijke dame van enkele minuten geleden. “wil jij voor ons komen werken?” Is haar vraag. Het vervolg is duidelijk!

Ik heb in de afgelopen jaren heel wat gesprekken gevoerd met sollicitanten. Nu weet ik van mijzelf dat ik geen doorsnee recruiter ben of wil zijn. Alle trainingen, gesprekstechnieken, SMART, DISC, Yes factors en dergelijke ten spijt recruit ik op mijn eigen persoonlijke wijze.

Ik bombardeer mijn manier van recruiten bij deze tot “de koffie wijze”. Tadaa! Ik denk en ik weet, dat ik als recruiter lang niet alle wijsheid in pacht heb. Zeker niet als ik op zoek ben voor een profiel waar ik totaal geen kennis van heb.

Ik ga in gesprek met de mens achter de sollicitant en het A4-tje. Wie is die persoon nu eigenlijk? Van welke koffie houdt hij of zij? De ervaring leert dat ik op deze manier iemand pas echt leer kennen. Sollicitanten ervaren deze gesprekken altijd als zeer prettig, gezellig, menselijk en bijzonder fijn. Wellicht herinner je een van mijn vorige blogs waar ik het over authenticiteit had? Bingo!

Waar wil ik nu naar toe met deze blog? Ik hoor vaak uit verschillende hoeken hoe gesprekken bij een werkgever of met een recruiter zijn verlopen. Wat er regelmatig gebeurt, is dat een gesprekspartner zich niet openstelt ten opzichte van een sollicitant of op zijn/haar gemakt stelt. Een kanon aan vragen op iemand afvuurt. Hypothetische vragen stelt gebaseerd op situaties in het bedrijf van de vragensteller en waar een sollicitant vaak moeilijk een antwoord op kan geven. Want de sollicitant kent het bedrijf, processen en systemen niet. Wat zijn jouw goede en slechte eigenschappen? Kennen we die vragen eigenlijk niet allemaal? Er zijn wat dat betreft ook meerdere sites waar je als sollicitant goede antwoorden op deze vragen kan opzoeken en instuderen.

Instuderen… dat is eigenlijk de kern van mijn verhaal.

Want heeft de vragensteller nu een gesprek met iemand die de gewenste, politiek correcte antwoorden geeft maar eigenlijk niks van zichzelf bloot geeft en zwaar ongemakkelijk aan de andere kant van het bureau zit (soms met een heel peloton vragenstellers tegenover zich)? Of is het een gesprek met een echt persoon die vertelt over zijn of haar eigen ik, passies, dromen, verwachtingen, bezigheden, familie en vrienden? Is het niet zo dat je iemand veel beter leert kennen in het laatst genoemde gesprek? Dit, in combinatie met het A4-tje, is in mijn ogen GOUD!

Ik spreek mijn collega waar ik mijn gesprek mee heb gehad nog regelmatig. Het kopje koffie met haar zal mij als toenmalige sollicitant altijd bijblijven waar ik nog steeds een warm gevoel bij krijg.

Tijd voor koffie dus!